İmkansızdı onların ki.Başladılar ve bitirdiler.Bitirmek o kadar değildi tabii.Ama bitirmek zorundaydılar.Çünkü artık genç oğlan kızı sevmiyordu.Ya da kendini kandırıyordu kim bilir?Oysa kız çoook sevmişti.Yüreğini vermişti ona.Güvenmişti.İnanmıştı sevgisine.Hayat nasıl bu kadar acımasız olabilirdi ki?Bunu hiç düşünmemişti.Toz pembe görüyordu her şeyi.Fakat onu kaybedene kadar sürdü bu toz pembe hayalleri.Anladı ki sevgi bitince her şey bitiyormuş.O en güzel rüyaları bir daha göremiyormuş insan.Hayat denilen sınavı bir kez kaybedince bir daha girmiyormuş insan o sınava.Pes edip çıkıyormuş.Ama o pes etmekte stemiyordu.Ne yapacağını bielemiyordu.Çaresizdi.Çok seviyordu genç oğlanı.Oda kzıı bu kadar sevebilseydi keşke.Ama hayat insana hiç istemediği şeyleri veriyormuş.Kız artık bunu anlamıştı.Ama kendisine bir söz verdi(onu sevmekten asla vazgeçmeyecekti)Onunla geçirdiği güzel günler onu üzse bile hatıraları içine gömecekti.Ve zamanı geldiğinde içidnen söküp atacaktı onları.Peki yaa gerçekten hayat bu kadar acımasız mıydı?Yoksa sadece ona mı acımasız gelmişti...

(beğendiysenizz devamını uygun bir zamandaa yazarımm)